De verleiding is groot, zeer groot zelfs, om het in deze blog te hebben over de enorme werkdruk, het gebrek aan personeel of mijn gevoel dat ik de werkvloer bijna altijd met een onvoldaan gevoel verlaat. Ik ga het niet doen. Om de doodeenvoudige reden dat het niet helpt.

Het lucht even op en vervolgens loop je er weer tegenaan. Zolang niemand de sleutel van de voorraadkast met blikken vol personeel heeft, houd ik me even koest. Bovendien, ik word er somber van en dat wil ik helemaal niet. Ik wil ‘de benen eronder houden’ en wat ik dan doe, is kijken naar datgene wat goed gaat én waar ik energie uithaal.

In dat kader wil ik het hebben over onze Toppers. Nee, niet die 4 extreem uitgedoste mannen die voor uitverkochte stadions liedjes van andere artiesten zingen. Mag ik je speciale aandacht voor onze eigen Toppers: de geweldige gastdames en –heren.

Kunnen wij ons nog indenken een dienst te draaien zonder hun aanwezigheid? Ik niet in ieder geval. Op de werkvloer zijn zij mijn baken in roerige tijden, mijn rots in de branding, mijn tweede paar ogen, oren én handen en, niet te vergeten, supergezellige collega’s. Als zij binnenkomen krijg ik al wat meer lucht, omdat ik weet dat wat er ook gebeurt en hoe mijn aandacht ook opgeslokt wordt, zij naast, voor of achter me staan. Met liefde en geduld luisteren zij naar de bewoners drogen hun tranen of toveren een lach op hun gezicht. Terwijl ik iemand op het toilet help of familie te woord sta, gaat het leven in de huiskamer door, wordt onrust in de kiem gesmoord, pim-pam-petten zij vrolijk door of treffen zij samen met de bewoners de voorbereiding van de maaltijd.

En nu we het toch over eten hebben, dat bereiden zij meestal. Menig kok zou jaloers zijn als je ziet wat zij soms op tafel toveren, en ook omdat zij het zo ongelooflijk leuk presenteren, want het oog wil ook wat, toch? Zij hebben daar écht gevoel voor.

Je kunt spinazie zo met aardappelpuree op een bord mikken, maar als je er een paar plakjes ei met kleine tomaatjes bijlegt ziet het er zoveel smaakvoller uit en juist bij mensen met dementie is dit laatste nu zo belangrijk. Zij beginnen direct met eten bij het zien van zo’n kleurrijk bord. Het plakje cake bij de koffie krijgt een toef slagroom en wat chocoladevlokken en zo kan ik nog wel even doorgaan

Eigenlijk zijn zij onmisbaar geworden en niet meer weg te denken. Als er op hun functie bezuinigd gaat worden, ben ik de eerste die op de barricades spring. 

Toen ik solliciteerde bij de Arcade stond er in de vacature de prachtige zin: ‘wil jij elke dag een mooie dag maken voor onze bewoners?’ Nou, dat wilde ik wel en nog steeds. En na bijna twee jaar kan ik vol trots zeggen dat de gastdames en –heren, die dag nog véél mooier maken.

Marie-Louise Noltee, woonzorgbegeleider in de Arcade in Ermelo