Brief van Gertjan Veening, raad van bestuur

28 maart 2020

Vannacht droomde ik, dat ik iemand een hand gaf. Volgens mij schrok ik er wakker van. Tegelijk dacht ik, gelukkig weet ik nog hoe het voelt, ik ben het niet vergeten, het zit nog in mijn “systeem”. Wat is ons onderling contact binnen een maand ingrijpend veranderd! Op straat en in de winkel loopt iedereen met een boog om elkaar heen. Je voelt een schrikreactie als iemand te dichtbij komt, helemaal als er ook nog bij gekucht wordt. Het voelt bijna spannend om elkaar te groeten tijdens een wandeling, want dan moet je je mond open doen. Door het nieuws zijn we ons allemaal bewust van de gevolgen van onzorgvuldigheid. In ons werk, maar bij veel van ons ook in gezin, familie of vriendenkring, herkennen we de kwetsbaarheid. De kwetsbaren die we door deze moeilijke tijd heen moeten helpen. Dat kan alleen als we er voor elkaar zijn!

Persoonlijk probeer ik daarin ook overwogen keuzes te maken. De balans te zoeken tussen persoonlijke ontmoetingen en op afstand leiding geven en ondersteunen. Ik werk in een sector met de kwetsbare ouderen, die nu al onze bescherming nodig hebben. En thuis leef ik met een prachtig gezin, dat dezelfde bescherming nodig heeft. Dat is best spannend als mantelzorger. Mijn dochter met een spierziekte is erg kwetsbaar met haar longen. Zij werkt nu volledig vanuit huis. Ook in ons gezin maken we nu hele bewuste keuzes. Ik werk steeds meer vanuit huis en als het noodzakelijk is, dan ben ik op kantoor. Andere bezoeken probeer ik tot een minimum te beperken. Dat gaat me wel aan het hart. Ik had een hele andere, meer persoonlijke kennismakingsperiode voor ogen. Ontmoetingen en bezoeken moet ik uitstellen en ik hoop mijn betrokkenheid op een andere manier vorm te kunnen geven. Mijn vrouw doet bij ons vooral de zorg voor onze dochter in huis. Zij komt niet meer in de winkel en wandelt buiten op de rustige momenten. Mijn zoon doet de boodschappen, de universiteit is toch gesloten tot de zomer. Mijn andere dochter, schoonzoon en kleindochter hebben we de afgelopen dagen alleen via beeldbellen gezien. En dat is wel een enorm gemis! Ik leef mee met al die ouderen die hun kinderen niet meer kunnen ontmoeten en omarmen. En met al die kinderen, die er even niet kunnen zijn voor hun ouders. Een nieuwe eenzaamheid die we nog niet kenden. Wat is het werk dat wij met elkaar nog mogen doen in deze tijd daarom van enorm groot belang!

Ook mijn eigen ouders bezoeken we voorlopig niet. Twee woonomgevingen die een “veilige schil” vragen. Maar we spreken elkaar regelmatiger dan ooit. Dat is het bijzondere van deze tijd. Afstand en nabijheid krijgen andere dimensies. Gisteren belde ik mijn vader. Hij zei meteen “Gertjan, ik zie je niet”. Och ja, bedacht ik mij, we beeldbellen tegenwoordig. Iets wat in de afgelopen twee weken is ontstaan. Het maakt me blij als ik zie hoe enorm mijn ouders ervan genieten om ons zo, kort maar wel regelmatiger, te kunnen zien. Belangrijk om hier tijd voor te maken met elkaar!

In de Zorggroep hebben we vorige week drastische maatregelen moeten nemen in de strijd tegen corona. Er is veel over gecommuniceerd op verschillende plaatsen. We merken dat communicatie ontzettend ingewikkeld is in tijden van crisis. Maar vanuit alle contacten hoor ik deze week ook terug dat er veel begrip is voor de werkafspraken die gemaakt zijn. We volgen de adviezen van deskundigen in de regio en het RIVM. In de gekozen lijn willen wij als Zorggroep zelf geen verspreider worden van het virus in onze regio. We willen zorg blijven leveren, ook als het heel erg moeilijk wordt. Alle locaties zijn gesloten voor de buitenwereld. En tussen locaties hebben wij het onderlinge verkeer gestopt of tot het minimum beperkt. In de thuiszorg hebben we routes ingekort, om verschillende adressen in de wijk niet met elkaar te verbinden. In de huishoudelijke verzorging hebben we, in dezelfde lijn, een beroep gedaan op het sociale netwerk van familie, de kerk of de buurt. Daarnaast werken we voor een deel van onze cliënten nauw samen met de afdelingen welzijn van de verschillende gemeenten. Er is regelmatig contact met burgemeesters, de GGD, collega-instellingen en de veiligheidsregio’s. En we hebben nog iedere week contact met al onze cliënten, om te volgen of de zorg bij alle veranderingen gewaarborgd is.