Hoe vergaat het medewerkers van de Zorggroep in deze moeilijke corona-periode? Wij kunnen helaas niet bij iedereen om het hoekje kijken en een steuntje in de rug bieden. Collega Mariëlle heeft haar ervaringen opgeschreven. Zo geeft zij een inkijkje in haar werk als bijna afgestudeerd verpleegkundige in deze tijd:
Waar zal ik eens beginnen? Bij het begin, bij het virus waarvan we allemaal eigenlijk wel wisten dat we er niet aan konden ontkomen. De maatregelen zijn bij de Zorggroep vanaf het begin scherp genomen.
Vanaf 14 maart viel het besluit van de regering dat er geen bezoek meer mocht komen bij alle verpleeghuizen. In de groepswoning waar ik werk, zijn twee aparte huiskamers gemaakt en de groep bewoners werd gesplitst. Wij hebben er met elkaar voor gezorgd dat er dagbesteding was voor beide groepen, zodat bewoners zich konden vermaken en de dagen niet zo lang leken te duren.
De gastvrouwen en de collega’s van team welzijn zijn enorm actief en creatief bezig geweest om de dagen voor bewoners zo fijn en normaal mogelijk te laten verlopen. Zij namen het initiatief om het contact mogelijk te maken tussen familie en bewoners door te (video)bellen. Ook werd er door het raam gezwaaid naar familie. Mooie dingen zagen we gebeuren rondom de dagbesteding van de mensen.
Helaas ontkwam onze afdeling niet aan besmettingen. Vanaf 30 maart is onze afdeling volledig afgesloten van andere afdelingen. Het crisisteam en de managers van de Zorggroep zijn samen met de GGD keihard aan het werk om ons zo goed mogelijk te ondersteunen en te begeleiden bij de zware taak waar we voor staan. Vanaf 30 maart verblijven bewoners op hun kamer om de besmettingskans zo klein mogelijk te houden. Bewoners die het begrijpen zijn van slag, onrustig, eenzaam, verdrietig en voelen zich machteloos.
De zorg voor bewoners die positief getest zijn op het Covid-19 virus vraagt veel van je als zorgpersoneel. Je vraagt je af: Doe ik het beschermende pak goed aan? Was ik mijn handen vaak genoeg? Hoe moet ik het pak terug hangen? De eerste twee keer denk je daar bewust bij na en dan heb je door hoe het protocol werkt. Het is zweten geblazen om de mensen zo te moeten verplegen, bijvoorbeeld als je bril beslaat, je neus jeukt, telefoons blijven rinkelen en je ondertussen aan het bed staat van iemand die erg ziek is. Voordat je de kamer binnen gaat, moet je rekening houden met alle dingen die je kunt verwachten, zoals eten en drinken meenemen op de kamer, controles uitvoeren, uit voorzorg medicatie meenemen die je eventueel nodig zal hebben bij koorts en benauwdheid. Je houdt de symptomen in de gaten. Verkouden, benauwdheid, snelle ademhaling, koorts en lage saturatie? Dit vraagt dat je actie onderneemt en handelt als verpleegkundige. Nadat je dit hebt gedaan, vraagt dit enige tijd later om een controlemoment. Voordat je wederom de kamer in gaat, zorg je op de gang weer voor onder andere beschermende kleding. Dit gebeurt volgens protocol en daarna begint alles opnieuw.
Tussendoor krijgen we vele telefoontjes van mensen die graag hun familieleden willen spreken of zien. Wij willen hier graag in meegaan en meedenken. Soms is het zo druk dat we hen af en toe moeten teleurstellen dat het op dit moment niet gaat. Samen kijken we dan naar een moment dat het wel kan om contact te hebben met een dierbare.
Wij kunnen zelf geen spullen aanpakken die familieleden brengen, omdat we niet te dichtbij mogen komen. Famillie zet de spullen daarom in aangewezen vakken. Wij zorgen dat het op de goede plek terecht komt. Soms lijken wij duizendpoten in de situatie waarin we nu verkeren.
Nu zijn we vier dagen verder sinds de eerste besmetting bij ons op de afdeling. Het crisisteam, de managers en de GGD hebben ontzettend veel werk verricht voor ons om het allemaal in goede banen te leiden. Er zijn veel maatregelen getroffen. Sinds twee dagen zijn er extra handen aan het bed. Door de extra hulp, is het mogelijk om één collega aan te wijzen die mensen verpleegt met een besmetting of vermoedelijke besmetting. De overige collega’s verzorgen de andere bewoners. Er is nu meer tijd om bijvoorbeeld familie te bellen om net even dat extra moment aandacht geven, want dat hebben ‘onze’ lieve ouderen zo ontzettend hard nodig.
Wat gaat er nog op ons afkomen? Hoe zal het allemaal gaan verlopen? Geen idee, we bekijken het per dag. We doen ons uiterste best om zo goed mogelijke zorg te geven in de zware toestand waarin we verkeren. Hoe het met ons gaat? Naar omstandigheden goed. We hebben steun aan elkaar door er samen over te praten, elkaar te waarderen en te respecteren. Ook als het een dag wat minder gaat en je het even niet zo ziet zitten.
Wij worden van alle kanten onwijs verwend met lieve kaarten, berichten, bloemen, allerlei lekkernijen. We willen iedereen bedanken die met ons mee leeft!
Mariëlle ❤️❤️