Blog van Rob Sudmeijer, mantelzorger.
Van de mantelzorgbegeleider van Sonnevanck begreep ik dat veel van haar gesprekken gaan over verschillende vormen van rouw. Dat begrijp ik wel, want dat gevoel van rouw overviel mij regelmatig ook. Ik was als gevolg van haar dementie al stapje voor stapje mijn partner aan het kwijt raken, maar recent heb ik helaas definitief afscheid van haar moeten nemen.
Diverse mensen hielden me de afgelopen periode voor dat het maar goed was dat ik samen met mijn partner zo ontzettend veel leuke dingen heb gedaan, mooie aan de zorg gerelateerde projecten in het buitenland heb kunnen doen en samen met haar heel veel prachtige plekken op de wereld heb mogen bezoeken. Dat waren immers mooie herinneringen? Zeker waar, maar het suggereerde ook een beetje alsof ik aan de periode van haar ziek zijn en haar verblijf op Vlindertuin 1 geen mooie herinneringen zou hebben overgehouden. En dat is zeer beslist niet waar. En daarom ben ik tijdens haar uitvaart begonnen met te vertellen over die mooie herinneringen en kon ik die ook laten zien. Vooral omdat ik de voortreffelijke kwaliteit van zorg en in het verlengde daarvan de kwaliteit van leven letterlijk en figuurlijk een gezicht wilde geven.
Vlindertuin 1 is namelijk niet die prachtige laagbouw met die mooie tuin eromheen. Het is ook niet het gebouw met de mooie kamers met eigen badkamer, de ruime woonkamer en de open keuken waar het zo heerlijk kon ruiken wanneer er pannenkoeken werden gebakken. En het is ook niet de locatie met de veel te kleine zusterpost en een hopeloos gebrek aan bergruimte. Nee, Vlindertuin 1 is het fantastische team mensen dat daar werkt, waarmee ik op een prettige manier heb samengewerkt rondom de zorg aan mijn vrouw en dat met behoud van professionele afstand heel dichtbij gekomen is.
Al geruime tijd geleden had ik er voor gekozen om samen met de 1e contactverzorgende van mijn vrouw goede afspraken te maken over haar laatste levensfase. Dat gaf rust. Het overleg met haar over dat onderwerp was zeer constructief. Dat heeft ongetwijfeld ook te maken met haar enorme ervaring op dit terrein. En zo kon ik samen met haar mijn partner de allerlaatste zorg geven. We konden ook het laken dat over haar heen lag vouwen in het aantal plooien dat haar gezin weerspiegelde. We wisten van elkaar hoe respectvol we konden samenwerken. En de wijze waarop zij en haar collega teamleden in de aanloop naar haar overlijden en ook daarna figuurlijk dicht om ons heen zijn blijven staan, is misschien wel de mooiste herinnering.
Ik ben vrijwilliger op hospice Jasmijn. Een van de verpleegkundigen daar hield me voor dat het verdriet over het verlies komt op momenten die je niet verwacht. Dat heb ik zorgvuldig in mijn oren geknoopt.
Maar hoe zit het dan met die toekomst? Ga ik in een groot zwart gat vallen? Ik vermoed van niet, maar het zal wel een zwart gaatje worden. Ik verkeer nog in de gelukkige omstandigheid dat ik twee dagen per week werk. Niet omdat het moet, maar omdat ik dat werk leuk vind en het biedt me afleiding. Dat blijf ik volhouden, zolang mijn gezondheid dat toelaat. Daarnaast ben ik behalve vrijwilliger op hospice Jasmijn ook als vrijwilliger gids op een korenmolen en kijk met plezier naar de kinderen die op bezoek komen en enthousiast onder begeleiding van de molenaars de molen stil zetten om vervolgens de wieken weer te laten draaien. En ze kijken geboeid naar de molenstenen die het graan tot meel vermalen. Om met de molen te spreken: ik vind mijn draai wel.
Maar bovenal: ik wil het contact met het zorgteam -dat in de meest indringende periode van mijn leven zo onvoorstelbaar goed en liefdevol voor mijn vrouw heeft gezorgd- niet totaal verliezen. Talloze leden van het zorgteam hebben een partner, kinderen en/of kleinkinderen. Hoe zal hun toekomst eruit zien? Laten we onze planeet nog wel achter zodat ook zij een menswaardig bestaan hebben? Niemand kan de toekomst voorspellen, er hooguit een minuscuul beetje invloed op uitoefenen.
Juist omdat we in de zorg rondom mijn vrouw samen optrokken, voelen we het als gezin als een collectieve verplichting om ons richting het zorgteam zodanig te gedragen dat ze weten dat we niet alleen aandacht hebben voor hen, maar ook voor hun achterban. Dat zijn we aan de toekomst van hen en hun geliefden verplicht. Want zij hebben dat bijna vijf jaar lang ook voor ons gedaan. Zorg en aandacht is tweerichtingsverkeer.