Rond deze tijd voel ik me net een mol als ik overdag werk: het is donker als ik van huis vertrek en het is opnieuw donker als ik weer thuiskom. Het is dat er op de woning veel ramen zijn, anders zou het daglicht me volledig ontgaan.

Terwijl ik in alle vroegte door de duisternis naar de Arcade fiets, spoken er allerlei gedachten door mijn hoofd: hopelijk zijn er geen ziekmeldingen of nieuwe positieve tests, is de avonddienst die ‘openstaat’ inmiddels ingevuld. En hopelijk hebben sommige bewoners niet weer een onrustige nacht gehad mede als gevolg van al die ‘vreemde’ gezichten die ons gelukkig komen versterken. Oh ja, ik moet ook nog even de arts aan haar jasje trekken over een bepaalde casus. En niet vergeten medicatiebestellingen te doen omdat dit door diezelfde ‘vreemde’ gezichten logischerwijs niet wordt opgepakt. We mogen blij zijn dat ze er zijn! Alleen blijven er zo veel taken liggen die er, naast de hoge werkdruk en onderbezetting, nog eens extra bovenop komen. Pff…

Halverwege mijn fietsrit spreek ik mezelf even streng toe: rustig aan M-L je hoeft geen 24 uur in een dienst te stoppen die 8 uur duurt. Adem in en adem uit, je bent nooit alleen. Ineens herinner me ik de les die ik leerde tijdens een retraite bij de Benedictijnen: ‘doe alles wat je doet, één ding tegelijk, met aandacht en liefde.’ Zo dat is beter, die had ik even nodig om de dag mee te beginnen.

Tijdens mijn dienst probeer ik deze zin regelmatig in mijn hoofd te herhalen. Even pauze, even stilstaan bij wat ik doe. Uiteraard gaat het niet altijd goed want er is altijd wel iets of iemand die mijn aandacht vraagt en toch lukt het me een paar keer. Bijvoorbeeld nadat ik kleding weghang op de kamer van een bewoner en even de tijd neem om uit het raam te kijken: rust…

Als ik aan het eind van de middag naar huis fiets zie ik steeds meer kerstverlichting op mijn route. Het ene huis is nog mooier dan de ander: wat een prachtig gezicht! Wel gek eigenlijk, want waarom zag ik dat vanmorgen niet? Totdat ik besef dat ik toen veel te veel bezig was met denken en me zorgen maken en zodoende totaal geen oog had voor mijn omgeving. En de werkdag die achter me ligt ben ik toch doorgekomen. Want ondanks alle narigheid bespeur ik ook een gevoel van verbinding onder de collega’s. De hulp die je krijgt aangeboden, een complimentje uit onverwachte hoek, de kerstkaart van een familielid en het gevoel dat wij ‘deze klus gaan klaren’. Wow, ik zie ineens letterlijk en figuurlijk de lichtpuntjes aan mij voorbijgaan!

Lieve collega’s, voor jullie die werken of ziek thuis zijn, op kantoor of aan het bed, met een poetsdoek in je hand of aan de computer, betaald of vrijwillig: dit prachtige gevoel gun ik jullie ook. Niets is zo donker of het wordt weer licht.

Fijne dagen gewenst!

Marie-Louise Noltee, woonzorgbegeleider in de Arcade in Ermelo