Vanuit het project ‘Herken, erken en ken mij’ hebben vrijwilligers Angela van den Broek (fotografie) en Adissa Reijersen de heer Poutsma geïnterviewd. Meneer Poutsma (89) en woonachtig op Kroondomein. Zijn wijze levensles ‘Sluit niemand buiten‘ is van alle tijden en misschien wel een van de belangrijkste lessen voor de jeugd om te onthouden! Nieuwsgierig naar zijn hele verhaal? Lees verder.
Jeugd
Vanaf mijn geboorte ben ik slechthorend. Op de lagere school was dit niet goed te constateren. De schoolarts zei wel tegen mijn ouders: “Hij zou wel eens doof kunnen worden.” Op dat moment was ik al heel slechthorend. De oorlog brak uit en er is niets mee gedaan. Het is iets waar ik zelf mee heb leren leven. Ik had veel moeite met mijn slechthorendheid. In de eerste klas ging het nog wel goed, omdat mijn leraar altijd voor in de klas bleef staan. Zelf zat ik op de voorste bank, dus was het goed voor mij te verstaan. In de tweede klas kreeg ik een leraar die tijdens de proefwerken achterin ging staan, dus kon ik het niet meer volgen. Mijn cijfers begonnen daar onder te lijden. Ik kon het niet meer verstaan en wilde naar een andere school. Ook op deze nieuwe school werd er geen rekening met mij gehouden. Ik heb het een half jaar volgehouden en ben van school gegaan. Vanaf dat moment ben ik gaan werken.
Carrière
Via de Arbeidsdienst heb ik mij laten testen op het werk dat ik zou kunnen doen. Daar kwam toen uit dat ik een aanleg had voor tekenen. Voor het tekenen ben ik naar de Ambachtsschool gegaan en heb ik een diploma gehaald voor kleermaker. Na gewerkt te hebben bij Vroom en Dreesman als decorateur, ben ik een tijdje zoekende geweest. Uiteindelijk ben ik als zelfstandig reclametekenaar aan de slag gegaan. Ik werkte voor een reclamebureau en had hen als grootste klant. Helaas gingen zij failliet en vielen mijn inkomsten weg. Toen ben ik bij een drukkerij terecht gekomen waar ik meer dan 25 jaar heb mogen werken.
Dankbaarheid
Mijn vrouw en ik zijn eenenvijftig jaar getrouwd geweest. Ze is zes jaar geleden overleden. Ik heb anderhalf jaar voor haar overlijden haar mogen verzorgen. Helaas heb ik geen afscheid van haar kunnen nemen. Ik heb haar nog wel een kus kunnen geven, maar toen was zij al overleden. Ik heb heel veel bewondering voor haar gehad en heb enorm van haar gehouden.
Op dinsdagavond komt er altijd een vrijwilligster bij mij langs. Samen met haar ga ik dan een stukje wandelen of maken we een rondje op de duo-fiets. Ik ben er zo blij mee en zo dankbaar voor dat zij mij zo trouw bezoekt.
Advies
Ik had altijd meer brieven willen schrijven. Mijn schoonfamilie stuurt mij nog met regelmaat brieven om te vragen hoe het met mij gaat, maar ik kan mij er niet toe zetten om ze te antwoorden. Sommige dagen heb ik er moeite mee dat ik hier alleen zit. Ik ben niet eenzaam hoor, maar het is wel eens moeilijk. Ik kan altijd naar de huiskamer als ik dat zou willen, maar ik kan daar de gesprekken niet altijd volgen. Mijn gehoorapparaat werkt heel fijn en ik ben er dankbaar voor dat ik die heb. Wanneer mensen door elkaar praten kan ik het niet meer volgen. Ik voel mij dan wel eens buitengesloten.
Dat is ook het advies dat ik aan de volgende generaties mee zou willen geven: sluit niemand buiten. Jonge mensen kunnen nog zo veel betekenen voor hun omgeving. Het is belangrijk om op te komen voor de mensen die het wat moeilijker hebben. Krijg je de kans om voor iemand op te komen; pak die dan met beiden handen aan.