Dhr. Luth, 72 lentes jong
Levensmotto’s
In mijn leven heb ik drie motto’s. Als eerste heb ik geleerd dat zwijgen nooit stopt. Daarnaast ontdekte ik dat een dwarsligger de rails bij elkaar houdt. Als laatste motto ervaarde ik dat perfectie niet bestaat, het kan namelijk altijd beter. Dit zijn dingen die ik heel belangrijk vind.
Loopbaan
Na de lagere school ben ik naar de tuinbouwschool gegaan, daarna naar de tuinbouw vakschool en heb ik bloemsierkunst gedaan. Ik ben daarna gaan werken voor een bloemenzaak in Assen. De eigenaar van deze bloemenzaak was weduwnaar. Hij liet zijn huishouden doen door een dame die in een psychiatrische inrichting verbleef. Zij was een van de weinige patiënten die buiten het centrum mocht werken. Ze was heel aardig tegen mij, maar haar humeur kon enorm snel omslaan. Haar stemmingswisselingen boeide mij enorm. Daarom besloot ik het roer om te gooien en ben ik een vooropleiding voor verpleging en psychiatrie gaan doen. Ik deed het werk ontzettend graag. Helaas kwam ik op een punt dat ik de distantie niet meer aan kon brengen tussen mijn leven en het leven van de patiënt. Op advies van de paviljoenarts heb ik ontslag genomen.
Ik heb toen tijdelijk ander werk gedaan, waarvan bij mij bekend was dat het zou stoppen. Ik ben teruggegaan in de zorg en werkte voor Groot Emaus in Ermelo. Vervolgens heb ik nog een diploma behaald voor wat nu de opleiding SPH is en werd ik groepsleider. Na tien jaren heb ik daar de deur achter mij dicht getrokken. In de jaren die volgde, ben ik werkzaam geweest voor Philadelphia in Nijkerk, bij een crisisopvang voor meisjes in Utrecht, heb ik gewerkt met mensen die rehabiliteren na psychiatrie en verslavingszorg en werkte ik een tijd als vrijwilliger in de thuiszorg bij terminale patiënten. Mensen die terminaal zijn die hebben vaak nog veel vragen, waar ik het antwoord ook niet op wist. De kunst voor mij was om de vraag terug te spelen om hen zelf het antwoord te laten vinden. Dat was namelijk waar de oplossing lag. Ik heb nog een paar andere functies ingevuld en in 2000 besloot ik dat het genoeg was en ben ik met pensioen gegaan.
Gezondheid
Na mijn pensioen in 2000 ging het niet goed met mij. Ik zou naar de fysio gaan voor ondersteuning in mobiliteit, maar voelde mij niet goed. Ik belde af en werd steeds zieker. Na een telefoontje met de longverpleegkundige, ben ik naar de spoedeisende hulp geweest en heb daar een prik in een diepliggende ader gekregen. Na die prik ging het lampje uit. Ze ontdekte COPD in het laatste stadium. De familie werd opgetrommeld omdat dit mijn einde leek te zijn. Ik heb drie dagen op de longafdeling doorgebracht. De kinderen hebben in die dagen mijn huis praktischer gemaakt, maar vonden het geen prettige gedachte dat ik terug zou gaan. Vandaar dat ik nu hier woon.
Bedanken
Er is niemand die ik zou willen bedanken, simpelweg omdat diegene die ik dankbaar ben dat al weten. Dat zou ik ook wel als advies mee willen geven, dat je dankbaarheid direct uit moet spreken. Met dankbaarheid herhalen is niets mis, maar stel het niet uit. Daarnaast zou ik mee willen geven dat je goed om elkaar moet denken. Stel je leven ten dienste van anderen en denk goed aan en om elkaar.
Op dit moment voel ik mij goed, dus ik zie wel hoe het leven loopt. Ik ben dankbaar dat ik nog volop kan genieten van mijn kinderen en fantastische kleinkinderen. Toch heb ik er totaal geen moeite mee dat ik dood zal gaan, ik heb alles gedaan wat ik had willen doen.