Blog van Rob Sudmeijer.
In februari van dit jaar schreef ik -naar aanleiding van het overlijden van mijn vrouw- een tekst over rouw en toekomst die op de website van de Zorggroep werd geplaatst; (https://www.znwv.nl/rouw-en-toekomst/). Inmiddels ben ik een paar maanden verder en ervaar die rouw en toekomst op verschillende manieren; ook op aangename manieren die ik niet had verwacht. Mede dankzij diverse zorgteamleden van mijn overleden vrouw en collega vrijwilligers op Sonnevanck. En toen ik kort geleden vanuit Hospice Jasmijn een nascholingsbijeenkomst bijwoonde over Afstand en Nabijheid besloot ik om maar weer eens in de pen te klimmen.
Ik moest er erg aan wennen om op weg naar mijn vrijwilligerswerk op Hospice Jasmijn de diverse bekende auto’s van zorgteamleden voorbij te rijden. Die zou ik waarschijnlijk nooit meer ontmoeten. Dacht ik. Maar toen de 1e contactverzorgende zes weken na het overlijden van mijn vrouw contact met me opnam (hoort bij de procedure) adviseerde ze me: “Zet je auto er af en toe weer eens tussen en kom na een dienst op het hospice gewoon even koffie drinken.” Professionele distantie die tegelijkertijd een warme nabijheid vertegenwoordigde. Heel af en toe had ik een praktische aanleiding om weer even bij Vlindertuin 1 aan te bellen en het voelde bij binnenkomst als het bekende warme bad. Waarbij afstand en nabijheid zorgvuldig in balans werden gehouden. Want zo ken ik de zorgprofessionals daar.
Ik ervaar nu steeds indringender de talloze ‘nooit meer’ momenten. Nooit meer samen de verjaardagen van onze (klein)kinderen vieren. Nooit meer samen een ijsje bij Vivaldi eten. Nooit meer samen door de tuinen van kasteel Staverden wandelen. Nooit meer samen naar muziek luisteren. En ga zo maar door.
Tegelijkertijd hebben we als gezin besloten om ook enkele ‘…..en toch altijd’ momenten te creëren. Mijn vrouw is gecremeerd. Een deel van haar as -die nog veel voedingsstoffen bevat- hebben we naar een gespecialiseerde kwekerij gebracht. Daar is de as vermengd met voedingsarme aarde en is er een kleine scharlaken eik op geplant. Die is inmiddels aangeslagen en staat nu nog in de kas. Na de zomer gaat het boompje naar buiten om aan de buitenlucht te wennen. In de herfst zal de boom tijdens een kleine besloten ceremonie in een beschermd natuurgebied van Staatsbosbeheer worden geplant. En als we die plek generatie na generatie doorgeven, kunnen mijn achter-, achter-, achterkleinkinderen bij een mooie grote eik herinneringen ophalen. Zo leeft mijn vrouw, die de natuur zeer lief had, wellicht nog honderden jaren voort. Een bijzondere gedachte.
Een collega vrijwilliger op het hospice bracht me ook nog op een ander idee. Ik ben in contact gekomen met de glasblazerij van het glas-museum in Leerdam. Een van de glasblazers gaat een deel van de as verwerken in een klein glazen kunstwerk. We hebben samen overlegd wat mijn vrouw en ik mooi vonden en daar heeft hij een schets van gemaakt. Binnenkort gaat hij dat kunstwerk blazen in het bijzijn van familie en kennissen die dat proces mee willen maken. En als elke volgende generatie daar zorgvuldig mee omgaat hebben we nog een ‘…… en toch altijd’ tastbaar iets.
Het vermindert het verdriet om het verlies er niet om. Maar dankzij al die professionele afstand en nabijheid contacten en die twee ‘…. en toch altijd’ elementen heb ik het gevoel zelf een beetje de regie te voeren en kijk ik uit naar de plezierige momenten in de toekomst.